Kendi Yolumuzda Yürümeyi Başarmışmıyız?

Her insan; doğar, büyür ve ölür…
Haydi hatırlayabildiğimiz kadar eskilere dönüp bugüne doğru bir yolculuğa çıkalım…

Bakalım kaçımız kendi yolumuzda yürümeyi başarmışız?

İnsan hayatının ilk seneleri ekmek elden su gölden şeklinde geçer, isteklerinizi elde etmek için uğraşmanıza gerek yoktur, bu istekleri yerine getirmek çevrenizde bulunan ve sadece ağlamakla harekete geçirebileceğiniz insanların görevidir. İnsanoğlu`nun bu ilk senelerinde karşısındaki insanları mutlu etmesi için uğraşmasına da gerek yoktur; ne yapsanız mutlu olurlar…

Öyle duygularınızı anlatmak için uzun uzun konuşmanız yada doğru kelimeleri seçmek için kıvranmanız gibi bir beklentileri yoktur. Hiçbir anlamı olmayan sesler çıkarmanız ve onlara gülümsemeniz bu arada salyalarınızı akıtmanız yeter de artar bile…

Büyüme dönemi biraz zorludur; gerekli gereksiz her şeyi size öğretmeye kalkarlar. Toplum içinde nasıl hareket edeceğinizi de bu dönemde öğrenirsiniz. Artık daha fazla uyulması gereken kural buna karşılık daha az eğlence vardır. Örneğin komşunun sümüklü oğlu ile oyuncağınızı neden paylaşmak zorunda olduğunuzu anlamasanız da yada neden her akşam 21:00 da yatay pozisyona geçtiğinize dair bir fikriniz olmasa da bunları yaparsınız, çünkü her insan kendi yolunda yürümeye başlamadan önce; kendinden daha fazla yol almış birilerinin himayesinde olur.

Kendi hayatımız ile ilgili verdiğimiz ilk ve en önemli karar çoğu zaman meslek seçimidir. Meslek seçimlerimizi neye göre yaptık?

Kaderimize razı olup puan limitinde olan okulları mı seçtik?

Aileden birinin olmamızı istediği doktor veya avukat mı olduk?

Pekala kaçımız mesleğimizde doğru olduğuna inandığımız fikirleri her ne pahasına olursa olsun savunup kendi yolumuzda yürüdük? Yada kaçımız sorun yaşamayı göze alamayıp başkalarının yolunda yürüdü?

Genellikle meslek seçiminden sonra insanın aldığı belki de en önemli karar eş yada partner seçimidir. Bir zaman sonra dünya üzerindeki tek cinsin bizim olmadığımızı keşfettiğimizde neler oluyor biraz da onu konuşalım… Kadın ve erkek kendi yollarında yürürken bütün olmayı becerebilir mi? Sorulan sorulara ne olursa olsun gerçek cevabı vermeye veya soru sormaya cesareti var mıdır? Aynı insan; evet seni seviyorum, evet eşliğe kabul ediyorum, evet boşanmak istiyorum diyebilir mi? Kaçımız gerçekten seçtiğimiz insanla beraber olduk? Kaçımız yolunda gitmeyen ve artık mutsuzluk veren bir birlikteliği kim ne düşünür diye hayıflanmadan bitirme cesaretini gösterdik? Kaçımız artık evlenme vaktin geldi diyen aile ve çevremize hayır henüz aradığım aşkı bulamadım ve sadece evlenmiş olmak için evlenmeye niyetim yok diyebildi? Kaçımız kimsenin onaylamadığı ama kalbimizin onayladığı kişi ile beraber oldu? Kaçımız özel hayatında gerçekten kendi yolunda yürüdü? Kendi yolumuzda yürürken paranın rolü ne kadardı? Belki de insanlar hayatları boyunca yanlış yeri doldurmaya çalışıyorlar: Ceplerini… Halbuki kalbi ve beyni doldurmak çok daha önemli ve anlamlı…

Ölüm geldiğinde; yanımızda evimizi, arabamızı, giysilerimizi yada banka cüzdanımızı götüremiyoruz. Bunlara ölümümüzden sonra yeni insanlar sahip oluyor. Ama yanımızda Götürdüğümüz bazı şeyler var ki onlara asla paha biçilemiyor ve bizden başkası sahip olamıyor. Başarılarımız, anılarımız, dostluklarımız ve dört nala doyasıya yaşanılmış bir İnsanlık…

İşte bunları bizden ölüm bile alamıyor.

Uzun lafın kısası; başkalarının yolunda yürümek uğraş gerektirmese de sizi gitmek istediğiniz yere her zaman götürmeyebilirler. Gitmek istediğiniz yere; ancak kendi yolunuz da yürüyerek ulaşabilirsiniz. Zor mu? Kolay olduğunu kimse söylemedi zaten…