Hasretinde sakladım geceleri

Hasretinde sakladım gecelerimi bazen, sessizliğinde kayboldum zamanın.

Kaç gecenin sabahında günün ilk ışıklarını izledim. Hep bir ümit vardı içimde "Belki, belki yarın." dediğim. Her seferinde hiçbir şey olmamış gibi sıkı sıkı sarılırdım hayata. Bilirdim birgün beni görecek. Verecek yaşamın tüm güzelliklerini. Sevmek, kimi zaman korkuturdu beni. Ne zaman birini çok sevsem, kayıp giderdi avuçlarımın arasından hiç yaşanmamış gibi.

O yüzden sevgiye hep hasretlik vardı içimde. Özlerdim sevgiyi. Ne yazık ki kimse, benim gibi sevmezdi.

Ne kadar denesem olmuyor, olmuyor işte. Harâbe olmuş gönlüm. Bütün dağlar, yıkılmış sanki üstüme. Hiçbir şey, artık eskisi gibi güzel görünmüyor gözüme. Eskiden her şey, bir başkaydı. Şarkıları bile bir başka dinlerdim. En azından, hayatı severdim.

Hayat, sana da kızıyorum bak beni ne hale getirdin. Bazen, "Alıp başımı gideyim." diyorum buralardan Ama nereye? Var mıydı mutsuzluğun olmadığı bir yer? Ya da herkesin birbirini sevdiği bir dünya?.. İşte bunların hepsi, bir rüyâ; gözlerini açtığın anda kaybolup giden.

Ağlamayı hiç sevmezdim. Ne zaman ağlasam, fazla sürmez, sonunda bir tebessüm belirirdi yüzümde. İşte o zaman unuturdum her şeyi

Hayâllerim vardı gerçekleştiremediğim ve daha hâlen gerçekleşecek diye umutla beklediğim.

Bazen akşam olunca iskeleye gider, güneşin batışını izlerdim. Güneş hiç batmazdı aslında, bilirdim; o an başka bir yerde doğuyor. Sıcaklığıyla ısıtıyor üşüyen yürekleri.

Koşarken zamanın içinde, hızlı adımlarla geriye hiç dönüp bakmak istemezdim. Aslında geçmişle yormak istemezdim beynimi. Çünkü biliyordum; benim olan, bana gelecek. Ben, hiç kimseye zarar verecek bir şey yapmamıştım ki.

Artık özgürce bugün affediyorum beni bugüne kadar üzenleri. Rûhumu da özgürce bırakıyorum. Bırakıyorum gitsin istediği yere ve ben, yine sessizliğin içinde kaybolmayı seçiyorum.