Kapattım Anılarımın Sayfalarını

Garip bir telaş var içimde. Gönül sayfalarım, ılık bir rüzgârın esintisinde tek tek aralamakta yapraklarını.
Her bir sayfa okunmaya değer anılar taşıyor. İçinde bazılarını buruşturmuşum; ama yırtmamışım nedense.

Ne zamandır açmamıştım anılarımı. Bugün onları okurken anlıyorum ki kendimle yüzleşecek kadar yol gelmişim. Yine de anılarıma göz atıp taşınmak istiyorum ve kapamak gönül sayfalarımı tek bir ciltte.

Hep giderken bulunduğun yerden uzaklara istersin ya. En değerli olanları yanında götürmek. Ben, istemiyorum. Kapatacağım anılarımın sayfasını gönül mahzenimde. Her bir sayfayı okudukça, neden artık acılarım bana eskisi kadar tat vermiyor?

Buruşturup yırtmadığım yapraklar bile dudaklarıma garip bir tebessüm olarak yayılıyor. Oysa ben, yazmıştım duygu kalemimle hepsini tek tek asla silinmeyen gözyaşlarımla. Son kez okuyup kapatıyorum her bir sayfayı. Bir daha bakar mıyım, bilmiyorum.

Uğruna yüreğimi dağladığım sevdiklerim nerede? Hepsi gitmiş hayatımdan arkasına bakmadan. Bir ben kalmışım oysa beni bana anlatan. Peki şimdi mi anlıyorum ben bunları tükenmişken duygularım. Eğer geri dönebilseydim diyorum, yazabilir miydim yine aynılarını ve okuyabilir miydim bugün duyduğum cesaretimle.

Değer miydi bilmiyorum. Ama hep bir yanımız ararken öteki yanını duygu denizinde, en güzel hikâyeleri yazıyor gönül sayfalarına adı olmayan satırlarında ve yazdıkların değil değerli olan. Yazılanlardan geri kalanlar gerçek anlam.

Saklı kalmış birkaç cümle kıyıda köşede. O da anlamını yitirmiş akıp giden zaman içinde. Her bir cümle, beni yazmış; silgisi olmayan kalemimden farklı bir biçimde. Neden bu kadar bekledim görmek için, soruyorum kendime.

Ezildikçe sevgim, küçüldükçe yüreğimde, tek bir sayfa da yitip gidenlere "Olsun," diyorum ve kapatıyorum bir yaprak daha. Yırtıp savursam keşke. Savursam ya da yaksam tek tek. Yok etsem, yok olsam. Ama olmuyor.
Yine de bir vefâ borcu hissediyorum kendimde. En azından bir parçası kurtulmuş diyorum duygularımın ve mutlu ediyorum kendimi.

Bitti özlem duyduğum gelecek. Bitti duygularımın isyânı. Bitti kendimi kandırmalarım ve bitti artık hayallerim. Kapadım gönül sayfalarımı ve sustum.

Yeni, bembeyaz bir sayfa açtım kendime. Ama kalemimi alıp elime, eski heyecanımla yazar mıyım, anlatır mıyım son cümlelerini geri kalan hayatımın, daha düşünmedim. Taşınıyorum gönlümden. Ama daha gideceğim yeri de belirlemedim.

En firârî zamanım. Şimdi başladığım yere dönmeyeceğim. Bu sefer hiç bilmediğim yeni cümleler kuruyorum. Ama daha yazmayı denemeye cesaretim yok. Çünkü ne yazarsam yazayım gönül sayfama, bir tek ben kalıyorum anılarımdan geri. O halde yeniden denemeliyim. Bembeyaz sayfama ilk cümlemi yazmalıyım ve bırakmalıyım kalemimi; tamamlasın bende kalan ne varsa.