Bu, bir vedâ... Bütün isyanlarımı, bütün senli gecelerimi, bütün hatıralarımı alıp gittiğim bir vedâ... Sensiz günlerime döneceğim artık. Senden önceki umutlarımı yanıma alıp sanki hiç görmemiş, sanki hiç sevmemiş ya da seni hiç yaşamamış gibi. Vazgeçiyorum senden. Bir anne şefkatiyle seni düşünmekten; gelmeyişlerine, sevmeyişlerine, yalanlarına iknâ etmek için kendimle uğraşmaktan ve bir sevda masalı çizmekten vazgeçiyorum. Topladım tüm eşyalarımı. Virâne eylediğin yüreğimi alıp, senden vazgeçiyorum bu eylül akşamlarında.
Bu bir vedâ... Zaten neyimiz vardı vazgeçemeyecek, gidemeyecek kadar. Tutkularımız mı, alışkanlıklarımız mı, yoksa deli gibi sevmelerimiz mi?.... Şimdi hepsini alıp gidiyorum ben. Ben, sensiz de yaşarım. Gün olur yıldızlarda ararım gözlerini. Gün olur gördüğüm her yüzde bulurum tebessümlerini. Gün olur sesini duyarım sensiz gecelerde rüzgârın esintisinde. Gün olur küfrederim elinden oyuncağı alınmış çocuk misali senli hayâllerime. Bazen de küserim gitmelerime kara gecelerde. Ama yaparım ey sevgili, seninle beraber sensizliği de def ederim kanadı kırık martı misali her yerim kanasa da.
Ve sen, kimbilir hangi aykırı yakınlıklarda ararsın kendini. Bilinmez.
Bu bir vedâ... Sana kızmıyorum. Kırgın da değilim. Öfke de duymuyorum aslında. Kendime kızıyorum. Zaten olmayan seni var ettiğim, uzattığın eli tuttuğum için, bile bile bu aşkı tek başıma yaşadığım için.
Söyle bana ey sevgili, sana onca değer vererek seni ben, sen yapmadım mı?! Yıldızları gözlerin sanıp güneşimden vazgeçmedim mi? Uğruna her şeyi silmedim mi.?Yaralarına derman olmadım mı o soğuk fırtınalı günlerinde?! Kimseler sana sarılmadığında, savaşmaya yeterli mühimmatın kalmadığında, senin yanında olmadım mı en çâresiz halimle! Kimseler seni sevmediğinde, söyle sevgili, söyle seni en çok ben sevmedim mi!!!
Bu bir vedâ.. Şimdi tüm yaşanmışlıkların sancısıyla gidiyorum. Ama eğer sen yoksan ve giden bensem, söyle sevgili, ben kimden gidiyorum. Giderken hangi seni bitiriyorum. Ya da ben mi bitiyorum. Masmavi düşlerimdeki tüm soldurduğun renklerimle, yolunu kaybetmiş çocuk misali; ellerim buz tutsa da, hayâlin yalnız bırakmasa da, içimde sana dair ne varsa bırakıp gidiyorum. Bir kere daha kaybettim, ey sevgili, bir kere daha!!! Kendimi alıp gidiyorum.
Bu bir vedâ... Artık özgürsün kuşlar gibi. Yolun acık olsun. Mutluluklar, senin olsun. Güneş, o çok sevdiğim gözlerinde; rüzgâr, saçlarında essin. Sakın düşünme beni. Suçlu sensin de, ardına bile bakmadan başka sevdâlarda bul kendini ve başka gönülleri kır artık.
Necmettin Aslan
İhbar Hattı
532 609 15 47
